Wujek Stefan, który nie odzywał się do nas przez ostatnie kilka miesięcy wykrzykuje z zapamiętaniem: „Po północy koniecznie trzeba podać jakiś ciepły posiłek! Najlepiej bigosik i zrazy faszerowane boczkiem!”.
Z każdą chwilą odkrywamy naszych najbliższych na nowo, kto by pomyślał, że wujek Stefan tak przepada za bigosem?! Atrakcje w postaci licznych przystawek oraz dań pierwszego i drugiego członkowie komitetu organizacyjnego postanowią zapewne „okrasić” prosiaczkiem z nieodzownym jabłkiem w ryju, barszczykiem do popicia pasztecików i samymi pasztecikami (prawdopodobnie przez chwilę pojawi się dylemat czy nafaszerować je mięsem, czy grzybami? Stanie zapewne na mięsku, bo grzyby są ciężkostrawne, a dającego krzepę mięsiwa nigdy nie za wiele).
Rodzina nie da nam zapewne zapomnieć o najważniejszym! Masywny drewniany stół, rodem z polskiej wsi, uginający się od wszelakiego rodzaju kiełbas, wędlin i serów to nieodzowny element każdego przyjęcia. Jeśli nie będzie stołu, nasze dobre imię zostanie bezpowrotnie utracone, a całą imprezę szlag trafi! Przez co najmniej pół roku od jej zakończenia, wszyscy zniesmaczeni brakiem smalczyku goście, będą nas oczerniać i wytykać palcami. Nie pożałujemy więc grosza na torty, murzynki, rosłe drożdżowce i kolorowe galaretki, bo przecież nie wypada, żeby ktoś wyszedł z naszego wesela głodny!
Mając już za sobą trudne tematy menu i rezerwacji lokalu, rozpoczynamy nerwowe poszukiwania zespołu, który przecież być musi. Najlepiej byłoby, żeby był dobry, żeby śpiewali pani i pan (bo niby w jaki sposób pojedynczy wokalista odda dramaturgię przeboju z Titanica?), no i rzecz jasna – powinni być tani!
Studiujemy ogłoszenia, urządzamy przesłuchania każdej orkiestrze, która zdecydowała się przybyć. Castingi odbywają się w przedpokoju czy nawet dużym pokoju w domu kierownika orkiestry. Są oczywiście zespoły, które dysponują własnymi salami przesłuchań i grają całkiem całkiem, ale Ci akurat są zbyt kosztowni...
Po wielogodzinnych przesłuchaniach wracamy umęczeni do domu i wraz z rodzicami zasiadamy przed telewizorem. Przez pół nocy oglądamy materiały video przekazane nam przez poszczególnych artystów, około czwartej nad ranem przestajemy odróżniać jakiekolwiek dźwięki. W końcu wspólnymi siłami wybieramy dwa zespoły. Jeden podoba się nam, drugi rodzicom. Po negocjacjach wybieramy zespół, który typowali rodzice – w składzie pani i pan - grają wszystko, czasem nawet tańczą, czyli prawie tak, jak chcieliśmy.
Ogólnie jest dobrze, bo nasz duecik bierze o 700 zł mniej niż inne zespoły 4 czy 5 osobowe. Zrobiliśmy interes życia, bo nawet małe dziecko wie, że podczas wesela 2 osoby zjedzą dużo mniej niż 4.
Teraz tylko operator kamery i mamy z głowy! Oczywiście film musi nakręcić najlepszy specjalista w okolicy. Tu nie wolno oszczędzać, bo najbardziej wzruszającymi chwilami naszego życia będziemy zadręczać wszystkich – tych którzy byli i widzieli, tych, którzy się na imprezę nie załapali, tych, którzy mają ochotę i tych którzy jej nie mają. Trzeba siedzieć i oglądać, w końcu pieniądze wydaliśmy. A co!
Po wielu zmaganiach nadchodzi wiekopomna chwila – dzień wesela. Goście skonsumowali już pożywny obiad, zaśpiewali sto lat i zakrzyczeli nas hasłem: „Gorzko, gorzko!”, aby osłodzić sobie wódeczkę. Teraz rozpoczyna się prawdziwy test! Czy zabawa się uda? Dotychczasowa pewność siebie powoli nas opuszcza, bo towarzystwo, zamiast spalać kalorie i promile w tańcu, siedzi przy stole. Wujo z ciocią, którzy co prawda nie mają nic do schabowego i jego ilości w porcji, zaczynają się dopominać się o jakieś fajniejsze melodie. Zespół gra już swoje najlepsze utwory, ale na parkiecie pustawo....dzieciaki sasiadów i my. Sprośne żarty wokalisty, który podjął piątą już próbę rozbawienia gości nie pomagają. Cóż, może później impreza się rozkręci – próbujemy się pocieszać i wytrwale czekamy. Wujostwo, z braku możliwości poskakania, wznosi toast na 186 nóżkę, co powoduje, że jeszcze przed oczepinami kilka osób okupuje ubikację i jakoś nie widać chętnych do świętowania. Pojawia się nerwowa atmosfera i pytanie: „Kto zawinił?”.
Odpowiedzialność zganiamy na orkiestrę, która nie potrafi rozbawić zgromadzonych gości. A może to my zawaliliśmy sprawę na samym wstępie, bo wyżerka była dla nas ważniejsza niż porządny zespół z wodzirejem, który rozkręci najbardziej nawet sztywne towarzystwo?
Każdy z nas, drodzy Państwo, musi przemyśleć no co warto postawić, aby zabawa była przednia i abyśmy mogli ją wspominać przez długie, długie lata.
Bazyliszek
Copyright:slubnyportal.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz